Wat een mooie waterval - als voelen pijn doet

Wat een mooie waterval - 

Als voelen pijn doet

"Kijk nog eens naar de rivier," zegt de moeder tegen haar kleine hummes. De kleine is inmiddels gestopt met ijsberen en is gaan zitten op een boomstronk. "Zie je dat het water blijft stromen, ondanks dat er heel veel rotsen in de rivier liggen? En aan het einde van de rivier stroomt het water over in een prachtige waterval." De kleine knikt even om vervolgens haar verontwaardiging te uiten. "Ja, maar de rivier doet ook maar wat het moet doen. Ik ben toch zeker geen waterval of een rivier?" Ze kijkt haar moeder boos aan. Een vleugje wanhoop op haar gezicht verraadt dat ze toch open staat voor een antwoord.

"Lieverd, jij bent natuurlijk ook helemaal geen rivier. Maar wat nou als je alle gevoelens die je nu zo opkropt en voor jezelf houdt, ziet als een rivier. Je gevoelens doen wat ze horen te doen. Ze zijn er gewoon. Dat jij ze wil verstoppen betekent dat je de rotsen veel groter maakt dan ze in werkelijkheid zijn, waardoor de rivier niet meer kan stromen in een prachtige waterval. Het water verzamelt zich en moet uiteindelijk toch ergens heen, liefje."

De moeder strijkt even door het haar van de kleine dat inmiddels iets rustiger is gaan ademen. Het briesen is gestopt. De kleine kijkt observerend naar de rivier en ziet inderdaad hoe mooi het water stroomt langs al die kleine rotsen. Waar ze in eerste instantie dacht dat het water maar een natte zachte boel was, kan de kleine nu de sterke kant ervan bewonderen. Een doorzettingsvermogen die ze goed zou kunnen gebruiken.

Ze is zelfs een beetje jaloers op de rivier. Even lijkt ze bereid zich over te geven aan haar gevoel totdat ze een knoop in haar maag begint te voelen. "Maar wat nu als het stromen pijn doet? Als het voelen pijn doet en ik heel boos en verdrietig ben?" vraagt ze haar moeder. "Als het stromen pijn doet, dan is dat oké. Dat mag. En lieverd, ik weet dat het nu heel raar klinkt en je het misschien nog niet kunt geloven maar ook dat gaat voorbij. Kijk nog eens naar de eerste rots." De kleine kijkt naar de rots waar inmiddels een mooi wit vogeltje is komen te zitten. "Zie jij daar dezelfde waterdruppels als vijf minuten geleden?" De kleine kan het niet goed zien maar weet dat ze haar hoofd moet schudden. "Door het te laten stromen, gaat het voorbij."

Een stilte volgt waarin de kleine en haar moeder naar de glinsteringen op het water kijken. Wanneer moeder even opzij kijkt, ziet ze dat het gezicht van de kleine nat is van de tranen. Ze glimlacht, pakt het hand van de kleine beet en fluistert zachtjes in haar oor: "Wat een mooie waterval."

BRON: 365dagensuccesvol.nl