Reageren?

Wilt U reageren? Klik op de titel van een artikel, dan opent het in een nieuw venster met daaronder de mogelijkheid om te reageren, mag ook anoniem !

zaterdag 28 november 2015

kwetsbaar is kracht: Gevolgen van vroegkinderlijk trauma




Hoe kan je als kind dragen wat je eigenlijk niet kan verdragen. De pijn die je voelt, de dingen die je meemaakt te heftig zijn zonder dat je je dat in volle bewust zijn beseft als kind. Leeft met een geheim zonder je weet het geen geheim had hoeven zijn. Het nooit had mogen gebeuren!

Het is als het sinterklaasfeest. Dit is het eerste jaar dat mijn zoontje mee krijgt dat sinterklaas voor hem bestaat. Hij is twee en hij beseft zich dat sinterklaas een tractor in zijn schoen gedaan heeft toen hij zijn schoentje van ons voor de haard mocht zetten. Wij als ouders laten hem in sinterklaas geloven. Wij spelen het spel mee omdat ik me als kind kan herinneren hoe leuk ik het sinterklaas verhaal vond. Toch lieg ik eigenlijk tegen mijn zoontje. Wel ontschuldig! Iedere volwassene weet dat sinterklaas niet bestaat. Maar hij gelooft mij vol op in mijn woord.

Het is dus makkelijk om kinderen in iets te laten geloven onschuldig of niet. Ik denk niet mijn zoontje enig trauma overhoud aan het sinterklaasverhaal. Maar wat wanneer ik als ouder deze vorm van liegen op een minder onschuldige manier gebruik. Ik zal zeggen dat het normaal is wanneer ik zijn grenzen overschrijd. Hem zal betasten, verwaarlozen en erger. En hem zeg dat dat zijn eigen schuld is. Zeg ik dat doe omdat ik zoveel van hem houd enz. Zal hij dat dan ook geloven? Jah hij zal mij gaan geloven wat ik hem ook wijs maak met alle schrijnende gevolgen op langer termijn. Ik zal zijn vertrouwen diep en diep beschamen. Kapot maken. Hij is zo kwetsbaar als kind. Gelukkig besef ik mij ten volste als moeder dat hij juist mijn onvoorwaardelijke bescherming, liefde en vertrouwen verdient. Ik verantwoordelijk ben als zijn moeder hem bescherming, vertrouwen en liefde te geven. Zodat hij kan ontwikkelen naar een stabiel en onafhankelijk mens. Maar wat als ik juist dat als moeder laat?

Dit is mij overkomen als kind. Ik ben gaan geloven dat ik schuldig was omdat ik als klein kind seksueel misbruikt en verwaarloosd ben. Dat ik verantwoordelijk was voor het welzijn van mijn ouders en de voortdurende strijd die zij met elkaar voerden. Ik ben gaan geloven ik als kind geen liefde, steun en een arm om me heen verdiende. Ik ben gaan geloven ik niemand was. Geen eigen behoefte mocht hebben. Ten dienst moest staan van de ander. Ik geloofde ik een slecht kind was en niet de moeite waard was. Ik heel hard mijn best moest doen voor de ander te zorgen want dan leek het alsof ik even belangrijk was voor de ander. Allemaal leugens die ik aannam net hoe ik het sinterklaasverhaal aan nam. Daarbij geloofde ik dat ik de immense pijn en verwarring die ik ergens gevoeld heb als kind alleen moest dragen al kan ik die pijn nu pas echt voelen omdat het als kind te groot was te kunnen dragen. Dit breekt me nu alle dagen nog!

En wat zijn de gevolgen van die leugens nu alsnog in mijn volwassen leven? Er is angst. Altijd angst. Ben ik alleen? Mag ik er zijn. Moet ik het gevecht met mijn verleden alleen aangaan. Er is veel onbegrip. Het lijkt alsof het een keer klaar moet zijn. Ik ben immers al tien jaar in therapie. De diepte en scherpte moet er maar eens af zijn. Al voel ik nu ten volle die scherpte des te scherper word en de pijn des te dieper, wanneer ik me besef hoeveel pijn dat kindje in mij heeft moeten doorstaan. Wanneer ik mij besef ik in mijn hele jonge leven er alleen voor stond. Wanneer ik me besef dat toestaan om de troost te ontvangen die ik als kindje o zo nodig had nauwelijks meer toe te laten en te verdragen is. Dat mijn basis vertrouwen en veiligheid diepe deuken opgelopen heeft.

Elk mens is super kwetsbaar. Het leven kan zomaar ineens onomkeerbaar veranderen. Ziekte, geweld, de dood ze zijn zo dichtbij. Nu ik in mijn proces toe probeer te laten dat het geschonden kind in mij alsnog de troost mag ontvangen die zij nodig heeft ooit te kunnen herstellen. Voel ik weer meer dan ooit hoe kwetsbaar we als mens zijn. De grote angst van haar het geschonden kind in mij wat zegt; ‘als ik je toelaat blijf je dan wel staan? Ben je er dan straks ook voor mij? Het besef van mij als volwassene zegt nee. Niemand kan onvoorwaardelijk toezeggen hij/zij er straks nog is. Ik vind het eng omdat ik ook voel het verbonden kunnen en durven voelen met de ander, ook in die kwetsbaarheid de weg naar heel worden is. Verbonden worden met het geschonden kind betekend voor mij eerst kunnen verbinden met de ander en vanuit daar met mijzelf. Ergens mijn angst, kan heel worden voor mij dan ooit helemaal? Juist omdat we als mens heel kwetsbaar zijn en blijven?


BRON: kwetsbaar is kracht: Gevolgen van vroegkinderlijk trauma:

maandag 2 november 2015

Schadefonds Geweldsmisdrijven: Meer slachtoffers en langer de tijd

Schadefonds Geweldsmisdrijven: Meer slachtoffers en langer de tijd: Nu de werking van de financiële regelingen voor seksueel misbruik in de jeugdzorg in het najaar 2015 een einde neemt, sloeg ik opnieuw het rapport van de commissie Samson uit oktober 2012 op. “Omringd door Zorg, toch niet veilig” blijft het lezen meer dan waard.
Ik wil deze blog gebruiken om een aantal observaties met u te delen.