Gastblog: Eenzaam door Yvonne Dales

Eenzaam

“December de leukste maand van het jaar” hoor ik iemand zeggen en ik voel een stuk eenzaamheid in mij naar boven komen. In december staat gezelligheid, warmte en saamhorigheid vaak centraal. Kerst
vier je met familie, toch? Dit wordt nog eens extra benadrukt als je de tv aanzet. Dan zie je de ene naar de andere reclame voorbij komen met lachende mensen, tafels vol eten, vrolijkheid kortom: families die het samen leuk hebben.

Bij mij is dat anders want ik heb bewust gebroken met mijn familie. Het was niet
makkelijk, ook dit was een soort rouw waar ik door heen moest. Ik heb wel eens mensen horen zeggen, maar het zijn wel je ouders? Daar breek je toch niet mee?

Ik denk dat niemand voor de lol breekt met z’n familie. Daar gaat vaak een lang en pijnlijk proces
aan vooraf. Bij mij was dat ook zo. Ik heb heel wat gesprekken met mijn psychologe en coach
gehad. Er zijn heel wat tranen gevloeid. Ik heb mij erg schuldig gevoeld omdat ik nu voor mijzelf koos. En niet aan mijn ouders, broers of zusje dacht (ook al waren die vaak in mijn gedachten).
Alleen al bij het idee dat je het niet kunt maken om te breken met diegene die jou het leven heeft geschonken maakte dat ik mij erg schuldig voelde. Uit loyaliteit heb ik het nog heel lang vol gehouden. Maar soms kun je niet anders. Soms moet je die keus maken. Hoe pijnlijk ook.
Omdat je verder wil, omdat je gelukkig wil worden. En dat was wat ik wilde, gelukkig worden.

In deze maand komt dat gevoel van eenzaamheid vaker naar boven. Het gevoel van nergens meer bij horen. Ik heb met niemand contact meer. Niet met mijn moeder, mijn vader is overleden. Zo heb ik ook geen contact meer met mijn broers, zusje, ooms, tantes, neven en nichten. En dat geeft een gevoel van eenzaamheid en leegte in mij. Ook komt dat schuldgevoel weer om de hoek kijken. Maar ik weet dat het zo goed is. Ik heb de keuze gemaakt om niet meer in stilzwijgen te leven en ik sta nog steeds volledig achter mijn keuze. Ondanks de pijn en het verdriet maakt het mij ook sterk. Want ik weet dat ik niet de enige ben die dit soort keuzes heeft moeten maken. Het verschil is dat ik het nu durf uit te spreken. Ook hier ligt een enorme taboe op, want het is niet snel een onderwerp van gesprek.

Als dat gevoel van eenzaamheid weer de kop op steekt probeer ik te mediteren en naar dat gevoel toe te gaan. Vroeger zocht ik uitvluchten om die pijn maar niet te voelen. Nu stop ik het niet meer weg, ik vecht er niet meer tegen. Het mag aanwezig zijn en dan komen soms de tranen omdat het af en toe nog pijn doet. Door meditatie word ik rustig en kom ik weer bij mijzelf.
Inmiddels weet ik dat het eenzame gevoel ook weer verdwijnt. Juist door het niet uit de weg te gaan en het te doorvoelen. Maar soms verlies ik dat wel eens uit het oog. Dan voel ik de heftigheid van het alleen zijn weer. Een flinke huilbui lucht dan op, snotter mijn neus, haal diep adem en probeer weer positief verder te gaan.

Toch zal ik blij zijn als de decembermaand weer voorbij is. Zodat het ‘gewone’ leven weer verder kan. Mocht je je ook eenzaam voelen, weet dan dat je niet alleen bent. Er zijn zoveel die het niet kunnen of durven uitspreken, maar wel die eenzaamheid ervaren. Geef jezelf de ruimte hierin, het is goed zoals het is. Jij bent goed. (dit zeg ik nu ook weer even tegen mijzelf !)
Ik zal met kerst een kaarsje branden voor iedereen die zich eenzaam voelt. Hoop dat mijn lichtje jouw hart mag verwarmen.

Ik wens je alvast een liefdevol en gelukkig 2018.
Lieve groet,
Yvonne Dales