NH wenst iedereen fijne, sfeervolle dagen toe

Het team van Nederland Heelt wenst alle lotgenoten en hun familieleden, instanties en relaties fijne, sfeervolle dagen toe en een gezond 2016 !

wij hopen U ook in het nieuwe jaar weer te mogen begroeten op http://www.nederlandheelt.nl

kwetsbaar is kracht: Van hoop naar kracht

BRON: kwetsbaar is kracht: Van hoop naar kracht:

kwetsbaar is kracht: Van hoop naar kracht



In eigen hand

De kunst om het leven weer in eigen hand te nemen. Terug te gaan in de jaren waarin dit te onveilig was. De kunst regie te nemen over dat wat je maakt maar ook breekt. De kunst niet afhankelijk te zijn van de belangrijke ander, oordeel of onmacht uit het leven. Een zoektocht tussen leven en overleven. Een zoektocht die elk mens in meer of mindere mate doorleeft. Een zoektocht te worden wie je bent. Daarin de hoop...



Hoop die maakt je soms verblind in die hoop. Hoopt op een beter ander leven. Die hoop die ook gevangen houd in het verleden maar ook in de toekomst. De hoop het ooit goed komt om de pijn die verliezen in het verleden met zich meebrengt te kunnen verwerken. De hoop te genezen en een leven zonder pijn, verdriet en beschadiging te hebben. De hoop die ook het nu verblind. De hoop kan ontkennen wie je in het nu bent. De hoop die ook maakt je er bent.

Ik heb zolang gehoopt ik mijn jeugd en al mijn pijn daarin kon ontkennen. Ik kon doen alsof de impact daarvan niet al te groot zal zijn op mijn leven nu. De hoop maakte ik jaren gevangen zat in een leven dat achteraf een leugen bleek. Het was ontkenning van het verlies van mijn jeugd en gezin van herkomst, van de pijn die er in het nu is. Die mij maakt maar ook breekt. Leven met de pijn is inmiddels mijn kracht en tegelijkertijd mijn grootste vijand. Het ontkennen van de beschadiging, maakte ik niet kon zien wie ik diep van binnen ben. Ik onderken vaak nog dat het eigenlijk best ok is wie ik ben en was. Het leven in het nu best ok kan zijn. Wanneer ik in het nu voel wat ik te voelen heb dan komt als eerste weer direct die hoop het niet waar is wat er in mijn jonge leven was. De traumatischegebeurtenissen die ik moest ondergaan als kind. Daarin de hoop ik niet alsnog de pijn en verdriet over het leven van toen hoeft te voelen. Anderzijds wetende juist mijn weg nu is omdat te omarmen. Ik in het nu sta en leef met wat er toen was. Nu misschien wel de hoop ik dat vast mag houden! Wetende dat het omarmen en verbinden van wie ik ben en toen was vooral mijn grootste kracht aan het worden is.

Verbonden zijn in alles wat er is, met die belangrijke naaste maar vooral met jezelf maakt het leven weer kleur en zin heeft. De engste momenten zijn de momenten waarop je deze verbinding kwijt bent. De donkerheid die dat geeft. Het overkomt me soms nog. Het helpt me om dan te kijken waarmee ik me in het nu verbonden voel. En minder naar de hoop... Laat de hoop losser dat de toekomst lichter word en je ooit verbonden mag zijn. Maar in het nu ervaren het al licht geworden is, simpel weg omdat je hebt overleeft.

Nog steeds vind ik het moeilijk om mijzelf in liefde te accepteren. Te omarmen en te zeggen je bent krachtig omdat je hebt overleeft. Te zeggen jij kon er niets aan doen en je bent de moeite waard om wie je bent. Anderzijds weet ik dat ik het ergens wel voel. Omdat ik in het nu en in de afgelopen jaren het gevecht om te helen aangegaan ben. Als ik niet ergens had gevoeld ik de moeite waard ben had ik dit gevecht gelaten. Het gevecht komt uit de hoop je echt mag voelen je de moeite waard bent! En omdat je diep van binnen weet het leven in het nu ook mooi kan zijn. De kunst dat te omarmen hoe moeilijk ook!

Hoop hebben is goed en menselijk. Met hopen is helemaal niets mis. Goed vertrouwen te vinden en te houden mits het hopen niet weerhoud het hier en nu te zien. Hoop geeft kracht en motivatie voor de toekomst en het leven. In slechte omstandigheden waarin overleven op de voorgrond staat houd de hoop je misschien wel vooral op de been. Als ik terug kijk geld dit voor mij. Zonder hoop had ik niet overleeft. De mate waarin je hoopt is wel iets om over na te denken. Het geeft kracht wanneer realistisch is wat je hoopt. In mijn geval maakt mijn hoop ik vaak niet accepteer wat er in het hier en nu al is. En hoop de toekomst beter gaat worden dan het verleden en het hier en nu. Dan maakt de hoop in die zin afhankelijk van iets wat misschien wel niet gaat gebeuren. Zonde van de energie omdat wanneer je de kleine dingen kan zien in het hier en nu leed verzacht. En de weg vrij maakt naar wat je hoopt. Hoop is slechts een wens. Laat het hier en nu en je kracht bepalend zijn. Niet je hoop wanneer het hier en nu en je eigen kracht inmiddels veilig genoeg zijn te doorleven.

kwetsbaar is kracht: Gevolgen van vroegkinderlijk trauma

Hoe kan je als kind dragen wat je eigenlijk niet kan verdragen. De pijn die je voelt, de dingen die je meemaakt te heftig zijn zonder dat je je dat in volle bewust zijn beseft als kind. Leeft met een geheim zonder je weet het geen geheim had hoeven zijn. Het nooit had mogen gebeuren!

Het is als het sinterklaasfeest. Dit is het eerste jaar dat mijn zoontje mee krijgt dat sinterklaas voor hem bestaat. Hij is twee en hij beseft zich dat sinterklaas een tractor in zijn schoen gedaan heeft toen hij zijn schoentje van ons voor de haard mocht zetten. Wij als ouders laten hem in sinterklaas geloven. Wij spelen het spel mee omdat ik me als kind kan herinneren hoe leuk ik het sinterklaas verhaal vond. Toch lieg ik eigenlijk tegen mijn zoontje. Wel ontschuldig! Iedere volwassene weet dat sinterklaas niet bestaat. Maar hij gelooft mij vol op in mijn woord.

Het is dus makkelijk om kinderen in iets te laten geloven onschuldig of niet. Ik denk niet mijn zoontje enig trauma overhoud aan het sinterklaasverhaal. Maar wat wanneer ik als ouder deze vorm van liegen op een minder onschuldige manier gebruik. Ik zal zeggen dat het normaal is wanneer ik zijn grenzen overschrijd. Hem zal betasten, verwaarlozen en erger. En hem zeg dat dat zijn eigen schuld is. Zeg ik dat doe omdat ik zoveel van hem houd enz. Zal hij dat dan ook geloven? Jah hij zal mij gaan geloven wat ik hem ook wijs maak met alle schrijnende gevolgen op langer termijn. Ik zal zijn vertrouwen diep en diep beschamen. Kapot maken. Hij is zo kwetsbaar als kind. Gelukkig besef ik mij ten volste als moeder dat hij juist mijn onvoorwaardelijke bescherming, liefde en vertrouwen verdient. Ik verantwoordelijk ben als zijn moeder hem bescherming, vertrouwen en liefde te geven. Zodat hij kan ontwikkelen naar een stabiel en onafhankelijk mens. Maar wat als ik juist dat als moeder laat?

Dit is mij overkomen als kind. Ik ben gaan geloven dat ik schuldig was omdat ik als klein kind seksueel misbruikt en verwaarloosd ben. Dat ik verantwoordelijk was voor het welzijn van mijn ouders en de voortdurende strijd die zij met elkaar voerden. Ik ben gaan geloven ik als kind geen liefde, steun en een arm om me heen verdiende. Ik ben gaan geloven ik niemand was. Geen eigen behoefte mocht hebben. Ten dienst moest staan van de ander. Ik geloofde ik een slecht kind was en niet de moeite waard was. Ik heel hard mijn best moest doen voor de ander te zorgen want dan leek het alsof ik even belangrijk was voor de ander. Allemaal leugens die ik aannam net hoe ik het sinterklaasverhaal aan nam. Daarbij geloofde ik dat ik de immense pijn en verwarring die ik ergens gevoeld heb als kind alleen moest dragen al kan ik die pijn nu pas echt voelen omdat het als kind te groot was te kunnen dragen. Dit breekt me nu alle dagen nog!

En wat zijn de gevolgen van die leugens nu alsnog in mijn volwassen leven? Er is angst. Altijd angst. Ben ik alleen? Mag ik er zijn. Moet ik het gevecht met mijn verleden alleen aangaan. Er is veel onbegrip. Het lijkt alsof het een keer klaar moet zijn. Ik ben immers al tien jaar in therapie. De diepte en scherpte moet er maar eens af zijn. Al voel ik nu ten volle die scherpte des te scherper word en de pijn des te dieper, wanneer ik me besef hoeveel pijn dat kindje in mij heeft moeten doorstaan. Wanneer ik mij besef ik in mijn hele jonge leven er alleen voor stond. Wanneer ik me besef dat toestaan om de troost te ontvangen die ik als kindje o zo nodig had nauwelijks meer toe te laten en te verdragen is. Dat mijn basis vertrouwen en veiligheid diepe deuken opgelopen heeft.

Elk mens is super kwetsbaar. Het leven kan zomaar ineens onomkeerbaar veranderen. Ziekte, geweld, de dood ze zijn zo dichtbij. Nu ik in mijn proces toe probeer te laten dat het geschonden kind in mij alsnog de troost mag ontvangen die zij nodig heeft ooit te kunnen herstellen. Voel ik weer meer dan ooit hoe kwetsbaar we als mens zijn. De grote angst van haar het geschonden kind in mij wat zegt; ‘als ik je toelaat blijf je dan wel staan? Ben je er dan straks ook voor mij? Het besef van mij als volwassene zegt nee. Niemand kan onvoorwaardelijk toezeggen hij/zij er straks nog is. Ik vind het eng omdat ik ook voel het verbonden kunnen en durven voelen met de ander, ook in die kwetsbaarheid de weg naar heel worden is. Verbonden worden met het geschonden kind betekend voor mij eerst kunnen verbinden met de ander en vanuit daar met mijzelf. Ergens mijn angst, kan heel worden voor mij dan ooit helemaal? Juist omdat we als mens heel kwetsbaar zijn en blijven?


BRON: kwetsbaar is kracht: Gevolgen van vroegkinderlijk trauma:

Schadefonds Geweldsmisdrijven: Meer slachtoffers en langer de tijd

Schadefonds Geweldsmisdrijven: Meer slachtoffers en langer de tijd: Nu de werking van de financiële regelingen voor seksueel misbruik in de jeugdzorg in het najaar 2015 een einde neemt, sloeg ik opnieuw het rapport van de commissie Samson uit oktober 2012 op. “Omringd door Zorg, toch niet veilig” blijft het lezen meer dan waard.
Ik wil deze blog gebruiken om een aantal observaties met u te delen.

Wetenschappers onderzoeken geweld in jeugdzorg (incl. video en 2 downloads)

Zijn er voldoende mogelijkheden om wetenschappelijk onderzoek naar fysiek en psychisch geweld in de jeugdzorg van de afgelopen zeventig jaar te doen? Met deze vraag gaat een commissie van gespecialiseerde hoogleraren zich bezighouden op verzoek van het kabinet.

 De staatssecretarissen Dijkhoff (Veiligheid en Justitie) en Van Rijn (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) kondigen dit aan in een brief aan de Tweede Kamer. Het onderzoek beslaat de periode van 1945 tot nu toe. Voorzitter van de commissie is prof. dr. Micha de Winter, hoogleraar maatschappelijke opvoedingsvraagstukken aan de Universiteit Utrecht.

Ons Thema met een boodschap

Ons thema is een boodschap aan overheid, politici en iedereen die zich betrokken voelt bij onze doelgroep en wordt vertegenwoordigd door een gedicht uit "De gehavende boom" een klein boekje uit 1988 geschreven door Maria B en beschrijft samen met een citaat van een lotgenoot de ervaring/beleving van lotgenoten en de wijze waarop zij naar de samenleving kijken en deze beleven.

Er groeide in 't bos een boompje, de stam nog nauwelijks vertakt,
Maar iemand heeft met bruut geweld, er wreed op ingehakt.
Het boompje leek dodelijk gehavend, maar donker en diep in de grond,
Was een wortel in leven gebleven, die zocht of hij water vond.
Het was op een dag in de lente, dat er schuchter wat groen verscheen.
En Blaadje na blaadje ontvouwde zich over de wonden heen.
Heel langzaam groeide het verder, het stond er zo fier en zo blij,
Het keek naar andere bomen, en dacht: Ik hoor er weer bij.
Eens stak het boompje, oh wonder, zijn takken weer hoog in de lucht,
Alsof het wou zeggen: Ik bloei weer en zie - ik draag tienvoudig vrucht.

Een plekje om te schuilen

Eén van de doelstellingen van Nederland Heelt !

Leden in het nieuws

In het kader van het nieuwe onderzoek naar fysiek en psychisch misbruik van kinderen geplaatst in pleeggezinnen en kindertehuizen van 1945 tot nu door dhr:  Micha de Winter, in opvolging van de Commissie Samson herplaatsen wij een video van ons lid en adviseur Popeye Kamper, waarin hij vertelt wat er allemaal plaatsvond en wat de gevolgen daarvan waren:

Interview met Omroep Gelderland over seksueel misbruik wat plaatsvond daar door de jaren heen. 12 mei 2013
Posted by Popeye Kamper on vrijdag 15 november 2013